Blog: Nieuwe standaarden

DRJ

Episode #27 - Ondanks alle zijsprongetjes wordt er nog steeds gewerkt. Zelf zit ik midden in het MedMij-gebeuren en dan hebben we het over de nieuwe (…) standaard voor gegevensuitwisseling in de zorg. En dat is niet mis, want we krijgen dan opeens te maken met dingen als ZIB (= Zorg Informatie Bouwsteen), FHIR (= Fast Healthcare Interoperability Resources), PGO (= Persoonlijke Gezondheids Omgeving), enzovoort.

Ik mag u verklappen: het duurt even voordat je het complete plaatje kunt zien. Enerzijds heeft dat plaatje een puur technische en stoffige kant die ik u zal besparen. Anderzijds zie je de contouren van een overkoepelende en correcte gegevensoverdracht. Zo is in het bijzonder de internationalisering van medische termen opeens goed geregeld, wat neerkomt op het feit dat een – noem eens wat – Swahilische huisarts direct snapt welke oogdruppels ik gebruik.

Wet van de remmende achterstand

Maar dat is (nabije?) toekomstmuziek. Belangrijker is het hebben van een standaard waar alle partijen zich aan conformeren. We hebben te maken met iets dat ik graag omschrijf als de ‘Wet van de Remmende Achterstand’. Al pionierende hebben de softwaremakers hun programmatuur gaandeweg opgebouwd: “U vraagt en wij draaien!” In de beginfase moesten zowel de kip als het ei nog worden uitgevonden. En dús is er – hoe integer ook de bedoelingen zijn geweest – maar wat aangerommeld. De makers van zorgsoftware hoeven zich overigens niet aangesproken te voelen, want dit verhaal gaat eveneens op voor grootmachten als Apple, IBM en Microsoft. Ik zeg slechts: “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.”

Dus terug naar MedMij... MedMij is een organisatie die zichzelf voortdurend ontwikkelt en dat betekent dat de opgelegde specificaties en de gestelde eisen voortdurend wijzigen. Dat is trouwens hoogst gebruikelijk gedurende een meerjarig rijpingsproces, want theorie en praktijk houden zelden gelijke tred. Intussen wordt duidelijk waar het allemaal naartoe gaat en wat het uiteindelijk moet zijn. De curve vlakt af en het aantal wijzigingen wordt minder en minder. Als techneut ben ik inmiddels geconfronteerd met beide kanten van deze MedMij-zaak: de aanvrager (= de patiënt) en de aanbieder (= de behandelaar). Wat de softwaremaker met MedMij voor z’n kiezen krijgt is niet misselijk, sterker nog, het is gewoon héél veel werk. Wel mooi werk.

En dan terug naar de al genoemde van ‘Wet van de Remmende Achterstand’: “Wie nu niet aanhaakt, die staat op termijn buitenspel.” Dat wil zeggen, als MedMij het gaat redden… Het zou namelijk niet de eerste standaard zijn die een voortijdige dood sterft; onder druk van tegenstrijdige belangen. Maar zó ver is het nog lang niet. Met als prikkelende bijkomstigheid dat de codelijsten die door de MedMij-standaard worden gebruikt sinds kort zijn voorzien van Corona-coderingen. Bloeit daar dan tóch iets moois?

Over de gastblogger:

John Vanderaart was de eerste Nederlandse professionele game-programmeur. Bezitters van de legendarische Commodore 64 kennen hem als ‘John Vanderaart’ of DRJ – Doctor John. Onder die namen publiceert hij tekstadventures en schietspellen als Eindeloos. Tegenwoordig is hij senior developer bij maker van zorg-software WinBase, en werkt hij net als duizenden software-ontwikkelaars thuis. Op SmartHealth doet hij dagelijks verslag van zijn ervaringen. Lees hier alle afleveringen.