Blog: “Kunt u dat even naar ons toe faxen?”

Zolang ik me kan herinneren, hebben wij thuis computers gehad. Op Jans kantoor aan huis stond het in de hoogtijdagen van LAN Magazine vol Apple, Atari en Amiga computers. Met de oude computers mochten wij als kinderen vervolgens spelen. En e-mails versturen. Want voordat ik goed en wel hadden leren typen, had ik in 1993 al mijn eigen e-mailadres. Niet dat ik naast mijn vader iemand had om een e-mail naartoe te sturen, maar het was toch alvast mooi meegenomen.

Dan ben ik ook nog eens een kind van de Y-generatie; de generatie die is opgegroeid met de komst van Google en nagenoeg niet zonder internet kan functioneren. Dat heeft er toe geleid dat mijn generatiegenoten en ik bijzonder goed kunnen om gaan met de hedendaagse technologie. Daarnaast hebben we een hoog adaptief vermogen als het gaat om nieuwe technologische ontwikkelingen; er is geen mobiele telefoon, tablet of laptop waarop wij niet binnen enkele minuten onze Facebook status gecheckt kunnen hebben.

Terug naar de e-mail. Ik was misschien een extreme early adopter, maar inmiddels zou iedereen toch het nut en belang van e-mail in moeten zien. Het maakt immers de wereld kleiner en ons leven gemakkelijk. Mijn 83-jarige oma en 76-jarige opa denken er in ieder geval ook zo over. Het neemt niet weg dat het geweldig is om een mooie handgeschreven brief te krijgen, maar Jan zei het afgelopen week ook nog: “de brief van vroeger is de e-mail van nu. Een attente, persoonlijke mail krijgen, roept eenzelfde soort emotie op”.

Toch bestaan er ook nog mensen voor wie e-mail kennelijk geen voordeel oplevert. Toen ik verleden week mijn medische gegevens van mijn oude huisarts naar mijn nieuwe huisarts verstuurd wilde krijgen, werd mij verteld dat ik dat verzoek “toch echt even moest faxen”. Fáxen? Hoe werkt dat? Ze hadden mij net zo goed kunnen vragen of ik het op een hiëroglief wilde beitelen en het op een kar met vierkante wielen daar naartoe kon brengen.  Mijn medische dossier is digitaal, dus één druk op de verzendknop vanaf hun kant leek mij voldoende. Maar de oude huisarts vind het niet nodig om e-mail te hebben, dus moest mijn bevestiging van inschrijving niet alleen per fax bij hen arriveren, nee, daarna zouden ze het dossier per post naar de nieuwe huisarts sturen. Er kwam nog net geen postduif aan te pas. Uiteraard verliep de verhuizing van mijn gegevens door al deze vooroorlogse praktijken een hoop vertraging op, waardoor ik de dag erna alsnog zonder medisch dossier op het spreekuur zat. Nu staat er bij mij niet bijster veel informatie in dat dossier, maar toch.

Hoewel What’s app voor mij inmiddels alweer antieke kenmerken begint te vertonen, verwacht ik niet dat iedereen met dezelfde snelheid en openheid de nieuwste technologische ontwikkelingen omarmt. Koortslippen, allergieën of ander ongemak snapchatten naar de huisarts hoeft wat mij betreft dan ook (nog) niet. Maar e-mail, é-mail, dat is toch niet teveel gevraagd?
[accordion]
[acc title="Copyright foto"]http://www.flickr.com/photos/munhitsu/[/acc]
[/accordion]