Blog: Coronacrisis en de kinderen

DRJ

Episode #11 - Je collega’s ontmoet je eigenlijk alleen op de zaak en feitelijk wordt die zaak automatisch een soort van tweede habitat, nee, een afgeleide maar toch zelfstandige biotoop. Je kent de collega’s zoals ze zich voordoen onder werktijd. Al dan niet echt of gespeeld.

Ik preek voor eigen parochie als ik zeg dat software-ontwikkelaars (bij gebrek aan sociale vaardigheden) authentieker zijn dan hun managers. Wie de collega’s echt zijn, hoe ze wonen, wat hun hobby’s zijn, of ze kinderen hebben? Ik heb eigenlijk geen idee… Ik ben slechts redelijk op de hoogte met de beslommeringen van de collega’s die zich direct binnen praatje-pot-bereik verbinden. En zoveel babbelen we ook weer niet, want als er geconcentreerd wordt gewerkt, dan kun je bij ons een SSD horen zoemen; moet je wel héél goed luisteren!

Van de collega’s die - net als ik - in Haarlem wonen ben ik wat bekender met hun reilen en zeilen. Dat komt voornamelijk omdat er gedeelde interesses zijn, zoals dezelfde winkeltjes en restaurants. Ook kom je zo’n plaatsgenoot-collega weleens tegen in het wild; op de markt of in het café. Dat is anders.

Zoals u inmiddels wel weet, is tele-vergaderen onze huidige communicatievorm. Dat gaat ten koste van het kippenhok, maar de discussie is er beslist op vooruit gegaan. We doen dat nu zo’n twee weken en de scheurtjes worden zichtbaar. Regelmatig verdwijnt er een gezicht om koffie te halen of om even snel een wasje te draaien; dat was de eerste week volstrekt ondenkbaar.

De strengste product owner zit zelfs met z’n laptop in het straffe zonnetje; zijn dat de Egmondse duinen? Ja, het wordt wat losser. De mens achter de collega komt gaandeweg tevoorschijn… En mensen hebben kinderen. Die kinderen zitten ook verplicht thuis. Die kinderen vervelen zich. Wat doen kinderen die zich vervelen? Inderdaad: die gaan klieren.

De magie van het tablet is verdwenen en buiten spelen mag niet. Dús wordt het klieren. We gebruiken Zoom, dus iedereen kan gezamenlijk op het 24+ inch beeldscherm worden neergezet. Een roodharig kereltje staat achter z’n moeder die het verloop van een story belicht. Ze kijkt niet naar het scherm, haar blik is weg gedwaald in het gloedvolle betoog. Het ventje krijgt door dat hij publiek heeft. De andere collega’s - ik ook - gaan er eens even goed voor zitten. Je ziet z’n baldadigheid met de seconde groeien.

En daar is het: tong uitgestoken. We beginnen te lachen. Moeder ziet nog niets. Een van de collega’s steekt ook z’n tong uit en dat is het begin van de anarchie. Moeder krijgt het door. Geluid en beeld worden uitgeschakeld. Een minuutje later is ze terug. Jongetje nergens meer te bekennen. Ze gaat verder waar ze gebleven was. Alsof er helemaal niets is gebeurd. We zijn getuige van grote klasse. Respect. Ik heb makkelijk praten. Mijn kinderen zijn volwassen en wonen in het voor mij buitenland. Ik spreek ze trouwens erg vaak tegenwoordig. Ze zitten verplicht thuis. Ze vervelen zich.

Over de gastblogger:

John Vanderaart was de eerste Nederlandse professionele game-programmeur. Bezitters van de legendarische Commodore 64 kennen hem als ‘John Vanderaart’ of DRJ – Doctor John. Onder die namen publiceert hij tekstadventures en schietspellen als Eindeloos. Tegenwoordig is hij senior developer bij maker van zorg-software WinBase, en werkt hij net als duizenden software-ontwikkelaars thuis. Op SmartHealth doet hij dagelijks verslag van zijn ervaringen. Lees hier alle afleveringen.